Tridsiaty tretí ročník Medzinárodného festivalu Divadelná Nitra je už minulosťou. Tesne pred jeho oficiálnym ukončením sa s riaditeľkou Darinou Károvou rozprával Leonard Ďurický.
Ako by ste zhodnotili priebeh festivalu Divadelná Nitra?
Ja som človek prísny, vždy vidím na akciách niečo, čo by sa dalo zlepšiť, a aj my budeme určite isté veci zlepšovať. Živé podujatia a festivaly sú vždy ohrozené rôznymi okolnosťami. V tejto chvíli môžem povedať, že festival sa uskutočnil tak, ako sme si ho naplánovali.
Ako sa osvedčil presun termínu z pôvodného septembrového na júnový?
To je veľmi otvorená otázka – a celkom legitímna, my si ju kladieme stále. Určite to budeme vyhodnocovať. Zbierame reakcie na festival, najmä zo strany divákov. V podstate ide o metódu pokusu a omylu: zisťujeme, čo je správne a čo prípadne nevyšlo. Budeme sa usilovať, aby bol júnový termín už stabilný, no nezávisí to len od nás – táto zmena prišla od nitrianskych divadiel. Od divákov dostávame pozitívne reakcie. Týka sa to aj počasia, keďže neskorá jar má neuveriteľnú atmosféru. Spomínam si na niekdajšiu Májovú divadelnú Nitru, ktorá bola celoslovenskou prehliadkou.
S akými zážitkami alebo zaujímavosťami sa vám spájajú predchádzajúce ročníky?
Zážitky sú spojené väčšinou s predstaveniami. Napríklad počas pandémie stála pred divadlom konštrukcia s porušenými bannermi, kde sa v okienkach nachádzal program a my sme tlačiarenskej službe v susedstve dávali za úlohu tlačiť pásiky s nápismi Zrušené bez náhrady a Zmena predstavenia. Na jeseň 2020 tam teda boli prečiarknuté predstavenia vrátane inscenácie Slovenského národného divadla Dnes večer nehráme. Diváci si chodili do pokladne kupovať lístky, ale my sme im vraveli, že „dnes večer nehráme“. Oni nám odpovedali, že o tom vedia, a my sme im odpovedali naspäť, že dnes večer naozaj nehráme, čo vyústilo do bizarných situácií. Bolo to veľmi náročné obdobie. Potom sme prežili celé obdobie pandémie bez toho, aby sme museli zrušiť niektorý ročník. Ak sa spätne pozriem na predchádzajúce ročníky, neraz sme zaradili do programu aj „prekvapujúce“, novátorské predstavenia, pri ktorých sme sa niekedy obávali reakcie publika. Riskovali sme jeho priazeň, ale zároveň sme prispeli do kultúrneho prostredia – napokon sme sa stretli s úspechom a tieto predstavenia boli vyhodnotené ako vrcholy festivalu.
Mali ste možnosť spolupracovať so zahraničím? Ak áno, ako hodnotíte takúto medzinárodnú spoluprácu?
My sme vždy túžili po medzinárodnej spolupráci a medzinárodných koprodukciách – tým sa zaoberá napríklad Avignonský festival a ďalšie prestížne festivaly. Závisí to však, samozrejme, od finančných možností – uskutočňovali sme to v období, keď sme dosiahli zahraničné kredity. Spomínam si na trojročný projekt, ktorý sme realizovali, ten prešiel dokonca šiestimi krajinami, odohral sa na šiestich miestach, boli s ním spojené rôzne minifestivaly, vznikol film, kniha, slovenský dokumentárny film. Bolo to obdobie silnej medzinárodnej spolupráce. Aj momentálne sa podieľame na medzinárodných spoluprácach, sme v kontakte s rôznymi partnermi a krajinami, napríklad na projekte Common Ground Dialogues.
Aké sú vaše očakávania do budúceho ročníka?
Mojím cieľom je, aby štafetu prevzala mladšia generácia; tých tridsaťdva-tridsaťtri rokov je veľmi dlhý čas, s náročnými úlohami. Nová generácia by mohla osloviť aj iných partnerov s inými predstavami, no je to opäť otázka financií. V roku 2022 sme vydali knihu k 30. ročníku festivalu, ktorú som neskôr prezentovala na jednej konferencii. Po zhodnotení príjmov a zdrojov sme dospeli k záveru, že náš objem peňazí bol nominálne na úrovni, akú sme dosahovali v roku 2002. Nakoniec sme to dostali aspoň na dnešnú úroveň. Divadelný festival predsa patrí do kultúrnej výbavy každej rozvinutej krajiny.